Niemand zal het weten

Het was warm voor januari, dacht Petra. Ze tuurde stilletjes naar haar verwaarloosde voortuin, waar ze al enkele maanden niets in had gedaan. Dat was nu eenmaal David zijn taak geweest en ook al had ze hem hier zo'n vijf jaar niet meer gezien, toch lukte het haar niet om zijn klusje over te nemen. Al nippend, sloeg ze haar katoenen vest steviger om zich heen en tuurde wat in het niets. De keuken rook muf van de weekoude afwas, een geur die Petra al lang gewoon was. Hun huwelijk kon je niet echt een sprookje noemen. De lening van hun droomhuis, gelegen in een rustige buitenwijk, woog al snel zwaar door op hun relatie. Petra haar vruchtbaarheidsproblemen brachten hen enkel in een dieper dal. Wat ben je met prachtige slaapkamers en grote tuin, als je niemand hebt om ze mee op te vullen. De leegte maakte hen en het huis stil. Ze zette haar lege kop bij de hoop op het aanrecht. Na al die jaren had ze hun ring toch aangehouden, het was namelijk een andere stilte die de doodslag aan hun huwelijk had gegeven. Na jaren sparen waren ze bereid om met ivf eens een poging te wagen en het was meteen raak. Twee hoopjes plezier bracht ze negen maanden later ter wereld, die ze samen Hanna en Tess doopten. Je kon ze amper uit elkaar houden, zelfs Petra vergiste zich nog vaak als ze terugkeek naar de babyalbums. Ze deelden dan wel dezelfde geboortedag, hun karakter was als water en vuur. Tess was altijd al een uitbundig en levendig wezentje geweest. Het ene moment zwaaide ze met haar luier voor de tv, dan weer liep ze Hanna met een vers gevonden worm achterna. Hanna was eerder schuchter, hield alles wat in de gaten, verstopt achter Petra's benen. Ook in hun tienerjaren waren hun uitersten te merken. Tess was de sociale vlinder, die van het ene feestje naar het andere fladderden. Hanna excelleerde in haar wetenschappelijke studies, vooral biologie was haar ding. Petra's vingernagels vormden kleine maantjes in haar handen. De geur begon haar te benauwen.

Na lang aandringen, had Tess Hanna eindelijk weten te overtuigen tot haar eerste echte homeparty. Maar dat het meteen haar eerste en laatste zou zijn, had niemand zich kunnen inbeelden. Petra streelde haar vlasblonde haren naar achter. Haar spiegelbeeld in de gang liet haar schrikken. Hanna's verdwijning had haar vaal gemaakt. Grijze haren nestelde zich tussen de blonde, rimpels van zorgen omringden haar vermoeide grauwe ogen. Tess had haar maar enkele minuten alleen gelaten, klonk het, maar wat kan je geloven van een puber die duidelijk haar alcohollimiet niet kent. Ik mag niet zo denken, dacht Petra. Tess kon er ook niets aan doen, niemand wist eigenlijk wat er precies die nacht gebeurd was. Maandenlang hebben ze zoekacties uitgevoerd, maar uiteindelijk heeft de politie het opgegeven. Petra niet. Neen zeker niet, al ging ze gewoon naar de supermarkt, toch keek ze elk meisje met lang karamelkleurig haar, net iets aandachtiger na. Maar na vijf jaar zonder antwoorden, zonk Petra de moed stilaan ook in de schoenen. De dood kent nu eenmaal geen lieve kinderen.

Petra liet zich languit in de zetel zakken. Het huis was nog stiller na het vertrek van David en Tess. David kon de vele herinneringen die het huis met zich meedroeg niet meer aan en stond erop om te verhuizen. Dat kon Petra niet over haar hart krijgen. Ze hoopte nog steeds vurig elke dag dat Hanna plots weer voor de voordeur zou staan. Ze kreeg altijd een krop in de keel als ze Tess in haar zus haar kamer zag zitten. Je zou menen dat het Hanna was die door haar eigen spullen aan het gaan was. Ondertussen zat Tess op kot en sprong ze zo af en toe binnen in de weekends. Ze deed het verbazingwekkend goed op de unief. Na de verdwijning was ze helemaal in zichzelf gekeerd. Alsof ze zich niet lekker in haar vel voelde. Niet enkel verloor ze haar wederhelft, maar ook moest ze de zorg voor Petra op zich nemen. Petra voelde zich alsof ze faalde als moeder. Ze schoot Hanna tekort en nu laat ze Tess voor haar gebreken als moeder opdraaien. Maandenlang kookte Tess voor Petra, borg ze Hanna haar spullen op en ze had zelfs beloofd alles naar de kringloopwinkel te brengen. Petra's tranen welden op. Ze voelde zich een totale mislukking. Dit kon zo niet verder, sprak ze zichzelf toe en ze stond op. Ze baande zich een weg naar boven, toen haar benen het opgaven voor Hanna's deur. Petra schreeuwde het uit, "Raap jezelf bijeen, verdomme!". Ze duwde zichzelf recht tegen de deur en plaatste haar hand op de deurklink. Weifelend deed ze de deur open en haalde ze diep adem. De gordijnen en de ramen waren open, het zonlicht viel de kamer in en door het briesje voelde het koel. Alsof Hanna net de deur uit was en naar school was vertrokken. Het was de eerste keer dat Petra zelf Hanna's kamer durfde binnengaan. In de hoek stond haar eikenhouten kleerkast en daarnaast haar netjes opgemaakte eenpersoonsbed. Bij Tess moest Petra haar bijna dwingen om haar bed op te maken, een slechte gewoonte die wonderbaar mee met de verdwijning was verdwenen. Aan de muur hingen foto's van haar wiskundeoverwinningen, foto's van Tess en haar vrienden, of was het Hanna? Wat waren ze toch onafscheidelijk geweest. Ze liet haar hand over het keurig ingerichte bureau gaan, waar alles duidelijk zijn plaatsje had. Ze wist dat het zinloos was om door haar spullen te gaan. Haar dochter was niet weggelopen, ze was gewoon nooit meer teruggekomen na een feestje met Tess. Petra zakte op de grond. Strengen haar plakten aan haar wangen. Langzaam likte ze het zout van haar lippen, toen haar blik op de zakken met kleren viel. Stilletjes deed ze de vuilniszakken open en kwam de muffe kledinggeur haar tegemoet. Meteen kon ze Hanna's kleren linken aan verscheidene momenten. Het jurkje van haar zestiende verjaardag, haar lievelingstrui die Petra wel tig keer gewassen had. Een klein plastic zakje onderaan in de zak trok Petra's aandacht.

Petra's mondhoeken trokken vol ontzetting naar beneden. Een gevoel van walging overviel haar en met open mond viel ze neer. De kleren die ze in haar handen had vastgeklemd, waren de kleren waarin ze Hanna voor het laatst had gezien. Ze kromp ineen op de grond. Hoe kan dit? Wat heeft dit in hemelsnaam te betekenen. Vragen vol verwarring overspoelden haar hoofd. Misschien vergiste ze zich, maar nee. Zodra ze nog maar een blik op de kleren wierp, kwamen alle herinneringen van de verdwijning terug. Ze had wel aan honderden mensen beschreven hoe Hanna die avond het huis verlaten had. "Oké, focussen Petra, focus dan toch!", beet ze zichzelf toe. Abrupt sprong ze recht, waardoor de muren begonnen te tollen. Ze ademde diep in en uit om weer tot zinnen te komen. Angstig keek ze rond zich heen. Misschien hadden ze toch iets over het hoofd gezien, misschien was Hanna wel nog naar huis gekomen. Maar dat zou niet verklaren hoe ze in de hoop voor de kringloopwinkel terecht waren gekomen. Tess had toch zeker wel de kleren herkend bij het opruimen? Ze bekeek het plastic zakje waarin de kleren zaten, dat van een nachtwinkel om de hoek. Vreselijke gedachten slopen langzaam binnen, een rilling trok over heel Petra's lichaam. Wat als ...

Panisch stortte ze zich op Hanna's bureau. Ze doorbladerde boeken, onderzocht elk stuk papier, dozen werden omgekiept en lades uitgepluisd. Niets. Ze keek naar de deur recht tegenover Hanna's kamer. Zou ze niet beter de politie bellen? Nee, dat lijkt onzinnig, wat zijn zij nu met kleren na vijf jaar. Petra voelde dat ze iets meer moest vinden. David zou toch niet... Neen, dat kon zeker niet, hij was tenslotte de hele avond bij haar. De wanhoop die ze samen hadden gevoeld, hoe kapot hij was geweest door jarenlange onzekerheid. Geen haar op haar hoofd die eraan dacht dat hij alsof deed, dat was gewoonweg onmogelijk, toch? Duizenden gedachten, gevoelens, scenario's krioelden door haar hoofd. De deur aan de overkant van de gang trok haar aandacht weer. Ze was al maanden niet meer in Tess' kamer geweest. Zonder na te denken, bewoog ze zich sloom richting de kamer. De kamerinrichting was bijna identiek. Ze hadden allebei dezelfde meubels gekregen op hun zestiende verjaardag, alleen had Hanna voor witte muren gekozen en Tess natuurlijk voor roze. Die kleur kon je echter niet meer zien door al Tess haar idool posters die bijna elke vierkante centimeter bedekte. Wel, normaal gezien dan. Tess had blijkbaar alle posters weggehaald, waardoor het baby roze de kamer weer verlichte. De boekenkast in de hoek, waar normaal allemaal prulletjes en sieraden opstonden, was gevuld met foto's en boeken. Er klopte iets niet aan het tafereel.

De foto's waren allemaal van Tess: Tess op vakantie, Tess alleen, waar waren haar foto's met Hanna? Na eens goed rond te kijken, zag ze ook nergens het gedenkbeeldje van Hanna staan. Dat zal ze waarschijnlijk mee naar kot hebben genomen, althans dat hoopte Petra toch vurig. Ook deze kamer kon niet ontsnappen aan Petra's hysterische zoekactie, alleen leverde het deze keer wel iets op. Nadat ze een van de lades had omgekiept, merkte ze dat de bodem ermee uitviel. Op de grond lag een notitie boekje, waarschijnlijk een dagboek dacht Petra. Wat zou Tess anders verstoppen onder een valse bodem? Terughoudend nam ze het rode boekje op, en sloeg ze de eerste pagina om. Ze herkende het nauwgezette handschrift en de bondige schrijfstijl meteen.

27 juni 2016

Na jarenlang zagen heb ik eindelijk toegegeven. Hoe kon ik anders, ze had mama en papa het gevoel gegeven dat ik niet normaal was als ik niet meeging. Zij slikken alles wat er uit haar lieftallige mondje komt als zoete koek. Maar eigenlijk moet ik haar bedanken voor deze uiterst toepasselijke gelegenheid. Vanavond zal zij het zijn die in mijn schaduw zal staan. Vanaf nu gaan ze alles slikken wat ik zeg. Haar leven was toch niets waard geweest. Neen, little miss perfect vergooit haar leven aan drugs en uitgaan. Ze verzamelt soa's alsof het souvenirtjes zijn van haar onenightstands. Ik veracht haar, hoewel ik haar tegelijkertijd ook adoreer. Daarom was er maar één optie mogelijk. Ik moest simpelweg haar leven zin geven. Ik zou ervoor zorgen dat mam en pap niet alleen een mooie, sociale dochter kregen, maar ook eentje die iets ging bereiken in haar leven. Gedisciplineerd. Aanbeden door haar beide ouders zonder ook maar die aandacht te hoeven delen. Ze had het me ook helemaal niet moeilijk gemaakt, het was nog niet eens tien uur of ze wankelde al straalbezopen naar me toe. Helemaal van de kaart met haar kop vol coke. Die dochter hadden mam en pap nog niet gezien, omdat deze dochter het weer allemaal mocht opkuisen, elke avond opnieuw dat lome gewicht in haar bed tillen. Ik had er niet eens een seconde aan getwijfeld, toen ik met een steen haar perfecte gezichtje om zeep hielp.

Al kokhalzend ging Petra neer. Golven van schuldgevoel en tekortkoming overspoelde haar trillende lichaam. Hoe kon ze niet door hebben dat ze haar dochter zo verwaarloosd had, in de steek had gelaten. Het was waar dat Tess nu eenmaal meer aandacht kreeg, maar ze had er ook meer nood aan dan Hanna. Haar twee dochters schreeuwden vlak voor haar neus om hulp, voor beiden was ze doof geweest. Deze keer niet, dacht Petra. Ik zal er zijn voor Hanna, of Tess. Ze kon het nog steeds niet vatten dat ze vijf jaar lang de omwisseling niet had gezien. Hoe kon het ook, ze waren voortdurend met Hanna bezig, waardoor Hanna hoe dan ook weer vergeten werd. Petra verzamelde al het bewijs en liep naar de tuin. Ze legde alles op een hoop en overgoot het met benzine, waarna ze rustig aan de afwas begon. "Niemand zal het weten", fluisterde ze tegen de verbrande lucht.